Het buitenste stoeltje
Een interactieve wachtkamer die tot leven komt
Wachten. We doen het allemaal. Maar of we het nou zo leuk vinden?
Het hoort er een beetje bij.
Maar tijdens dat wachten zijn we vaak het liefst bezig met onszelf.
We merken de ander amper op en geven hier geen aandacht aan.
Waarom?
Omdat we ongeschreven normen en waarden hebben.
Omdat het eng is om tegen een vreemde te praten.
Omdat het raar is om je gevoel te uiten tegen iemand die je niet kent.
Maar zou het niet fijn zijn om soms samen mens te kunnen zijn?
Om wel tegen de ander te praten.
Om niet de tas op de stoel jouw woorden te laten spreken.
De wachtkamer is een plek waar je samen wacht.
Ik kwam erachter...
Ik kwam erachter dat wachten eng is. Dat ik mezelf niet kan zijn. Ik kwam er achter dat ik boos wordt als iemand anders luid praat, maar als ik het zelf doe is het geen probleem. Ik kwam erachter dat ik mijn eigen pijn en verdriet projecteer op de ander. Terwijl ik de ander niet ken, niet zie en negeer. Het liefst ben ik alleen, omdat ik bang ben om samen te zijn.